“Ik vlucht voortdurend”

Ik loop de supermarkt uit. Op een muurtje zitten een vader en dochtertje met een hondje te spelen. Mijn eerste gedachte is: oversteken. Meteen daarna denk ik: nee, dat hoeft niet meer. Ik kan de hond met zelfvertrouwen en zonder angst passeren.
Zes maanden eerder: Ik kijk door het raampje van de voordeur en verken de straat. Kan ik naar mijn auto lopen? Zijn de voordeuren van de hondenbezitters dicht? Pas dan open ik de deur. Ik merk dat ik niet naar mijn auto loop. Ik vlucht.

“De maat is vol”

Ik besef dat de maat vol is. Ik moet iets gaan doen aan mijn schrik voor honden. Mijn angst en schaamte zet ik opzij en wordt doorverwezen naar de hondentolk, Godfried Dols. Tijdens mijn eerste gesprek met Godfried word ik al wijzer. We bespreken situaties waarin ik mij, op zijn zachtst gezegd, niet op mijn gemak voelde. De keer op een tuinfeest waarbij er met een hond werd gespeeld. De hond sprong naar de hoog opgeheven hand van de eigenaar, waarin een speeltje verstopt zat. Anderen lachten om het spel. Ik raakte in paniek en wilde alleen nog maar weg gaan. Van Godfried leer ik dat omhoog springen naar een uitgestrekte hand geen normaal hondengedrag is. Voor het eerst besef ik dat er in mijn “niet pluis”-gevoel een basis zat die klopt.

Moed is: ‘bang zijn en het toch aangaan’

De tweede stap is het bezoeken van een puppycursus. Ben neemt me onder zijn hoede en voor het eerst in mijn leven sta ik twee uur lang tussen honden. In de weken die hierop volgden, observeer ik het gedrag van de puppy’s die steeds minder op puppy’s en steeds meer op grote honden gaan lijken. Het lukt steeds beter om te ervaren dat het écht spelen is als de honden elkaar enthousiast begroeten als ze met hun baasjes het terrein van de Bokkereyer betreden. Al snel kan ik deze situatie ervaren zonder dat ik onrust voel in mijn lijf.
Ik merk dat ik nooit geleerd heb om te kijken naar honden, met als gevolg dat ik gewoon onthand ben in situaties waarin ik een hond tegen kom. Ik weet niet wat ik moet doen en verstar. In enkele weken wordt het vertrouwder om tussen honden in te staan. De situatie in Godfrieds hondenschool is veilig en ik ontvang steun van de cursisten.

“Zélf met een hond oefenen”

Ook in de alledaagse situaties lukt het beter om met honden om te gaan. Ik heb geleerd om hondengedrag te bekijken en kan beter herkennen wanneer een situatie veilig is. En dat is vrijwel altijd het geval. Ook accepteer ik dat ik niet alles hoef te kunnen en dat ik best af en toe een situatie mag vermijden. Wel merk ik dat het steeds beter lukt om rustiger te blijven. Schrikreacties duren korter en gevoelens van schrik of angst verdwijnen sneller uit mijn lijf.
Van mijn volgende stap sta ik zelf te kijken: ik vraag of ik aan een les kan deelnemen met een hond van een van de trainers. Nog nooit heb ik een uur lang een aangelijnde hond bij me gehad. Het is gemakkelijk om een getrainde hond bij je te hebben. Voor mij was het nieuw om intensief met een hond om te gaan. Ook nu lukt het om me rustig en veilig te voelen. Soms zie ik Godfried aan de slag gaan met een hond die uitvalt naar andere honden. Ik kijk op afstand en leer dat dit gedrag ontstaat door slechte of zelfs traumatiserende ervaringen. Met een goede begeleiding kan ook dit negatieve gedrag verholpen worden. Ik besef dat het wel verstandig blijft om situaties te beoordelen en dat het niet de bedoeling is om honden zo maar ongevraagd te benaderen.

“… toch wel schattig …”

Na zes maanden neem ik afscheid van de hondenschool. De puppy’s heb ik inmiddels de pubercursus zien afronden. Als ik nu een hond zie, dan lukt het om hier een dier in te zien dat eerst een puppy was. En die puppy’s ben ik in de afgelopen maanden “toch wel schattig” ben gaan noemen. Onder het toeziend oog van Godfried, Ben, Kim en de andere trainers heb ik op een veilige manier kennis gemaakt met heel wat honden en hun baasjes. En als ik nu een hond voorbij zie lopen, gevolgd door een strak getrokken riem, een uitgestrekte arm en vervolgens de rest van het baasje, dan denk ik: “Dat baasje kan een training gebruiken.”

Karin.
April 2016

---

* Karin, bedankt voor je vertrouwen in onze docenten en Hondenschool Limburg! Je hebt een mega overwinning op je zelf behaald, één die je voor totaal onmogelijk hield toen je voor het eerst met mij in gesprek ging. Van alleen al praten over een hond raakte je in paniek. We zijn super trots dat je doorgezet hebt en bereikte wat je wilde; honden beter gaan begrijpen en zelfs leuk gaan vinden- ‘of all things’. Bedankt wordt vooral ook Meester Ben, die de praktische coaching voor zijn rekening nam.

Godfried
de Hondentolk